ذهنیت گرایی یا انگاره گرایی اخلاقی
ذهنی‌گرایی اخلاقی
انگاره گرایی = ذهنیت گرایی = Subjectivism
اندیشه ذهنی‌گرایی یا انگاره گرایی اخلاقی بر آنست که گزاره‌های اخلاقی بیانگر واقعیتی خارج از اندیشه و احساس گوینده یا دیگران درباره اشخاص یا اعمال آن‌ها نخواهد بود. و تنها حاکی از پسند یا ناپسند گوینده یا عموم مردم نسبت به عمل یا اشخاص خاصی است.[1] این اندیشه در فلسفه اخلاق به «ذهنی گرایی» مشهور گشته است.
ذهنیت‌گرایی در اخلاق بر این باور است که موضوعات و اوصاف اخلاقی مانند ظلم و عدالت، بدی و خوبی، همگی برساخته‌ی ذهن آدمیان است و این امور به هیچ عنوان در جهان خارج وجود ندارند. از منظر ذهنیت‌گرایان موضوعات و احکام هنری نیز مشمول همین داوری هستند و…..
البته نظریه ذهنی گرایی با ذهن گراییmentalism تفاوت دارد. چرا که نظریه ذهن گرایی مبتنی بر این فرض است که توصیف رفتار انسان بدون استمداد از پدیده های روانی به عنوان ابزار تبیینی امکان پذیر نیست.
اما ذهنیت‌گرایی یا ذهنی‌گرایی یا سوبژکتیویسم Subjectivism عبارت است از اعتقاد به این که تجربه ذهنی، اساس همهٔ معیارها و قوانین است. هر شخص از ذهنیت خاص خویش برخوردار است و ذهنیت هر شخص بر اساس علایق و سلایقِ فردی متمایز از ذهنیت اشخاص دیگر است. در این تلقی، احکام و گزاره‌ها نهایتاً به رهیافت‌ها، علایق و سلایق ذهنیِ فرد بازمی‌گردند. ذهنیت‌گرایی در مقابل عینیت‌گرایی (اوبژکتیویسم) و واقع‌گرایی قرار می‌گیرد.[2]
این مقاله در موضوعات: ۱ - تعریف ذهنی گروی و لوازم آن ۲ - اقسام ذهنی گرایی ۳ - ذهنی گروی عام ۴ - نقد‌هایی بر ذهنی گروی و اشکالات وارده بر آن بحث می نماید. در ادامه توجه شما به مطالعه و دقت و تفکر بیشتر در پیرامون آن جلب می شود.
بسم الله الرحمن الرحیم